Korkuyorum. Seni seviyorum dediğimde kelimelerin içinin kalbimde
boş kalmasından... Öyle çok korkuyorum ki beni sevdiğini söylediğinde inanmamaktan,
geceleri uykularım kaçıyor. Sevmediğini biliyorum çünkü...
Çünkü artık kimse kimseyi gerçekten sevemez zannediyorum.
Hepimiz bir keresinde çok sevmedik mi? Hakkımızı kullanmadık mı? Mario gibi
prensese ulaşana kadar üç canımız olsaymış belki yetermiş kalbimiz yeniden
sevmelere.
O kadar hızlı aşık olup unutabiliyor ki insanlar aklıma sığmıyor.
İnandırıcı gelmiyor bana artık olanlar. Ben çok güzel seviyorum mesela. İlk
görüşte ama son nefesime kadar. Bir kere seviyorum ama bin kere kendimi
öldürene kadar. “Beni, beni! Bihterini” deyip harakiri yapana kadar...
O kadar güzel seviyorum ki hatta, sevmeyi sevdiğimden çok
seviyorum bazen. Biri de beni benim sevdiğim kadar sever mi diyorum sonra...
Sevemez, çünkü daha önce hakkını kullanmıştır başkasında. Severse de ışık
hızıdır o artık, sevdiği hızla unutur bence...
O kadar uzağım ki sevilmeye demek ki, iki kişinin aynı anda
haklarını birbirlerine kullıyor olma ihtimali yok gibi geliyor bana. Farklı
oyunlar başka sebepler geliyor hep aklıma. Artık evlenmek isteyen kızlar,
kızlarımız... Sadece amacın evlenmek olduğu bir takım oynamalı organizasyonlar...
Bundan daha iyisini bulamamcılar, yalnız yaşamaktan korkanlar... Seviyorum ama
çok aşık değilimcilerle çevrili dört bir yanım.
O kadar az ki gerçekten haklarını birbirine kullananlar, insanın
inanası gelmiyor kendi başına da gelebileceğine.
O kadar korkuyorum ki bir gün evlendiğim adama bakınca
yerinde başkasının olmasını dilemekten... Uykularım kaçıyor.
