Histerik

           Nefes aldıkça yalnızlık doldu bugün içime, genzimi yaktı, mideme oturdu ve sordu “neden?” Çünkülerimi aradım önce, bulamadım. Bulamadığım cevaplarım yüzünden değişik şekillerde katletmek istediğim duygularım var.

          Neşemi koydum önüme, ardında kalayımda kimse yağmurla konuştuğumu görmesin diye… Yağmurun altında akıp gitsin istediğim gözyaşlarım var.

          Yalanlarla konuştum saatlerce, kendime palavralar attım ve yine hepsine kendim inandım. O kadar çok inandım ki, gerçekler neydi hiçbir zaman hatırlamamak üzere, kendi doğrularımdan uzaklaştım Üzülmemek için kendime söylemediğim gerçeklerim var.

          Hiçbir zaman geriye dönüp bakmak istemedim, hep sildim hatıraları, yok ettim. Her yeni güne midemdeki acıyla uyansam da bir gün geçeceğini düşünerek devam ettim. Ama artık benimle yaşamasını istemediğim hatıralarım var.

          Aşık olmak istedim, inanmak istedim beyaz atı olan prenslere. Birden hayatına girip onu tamamen değiştiren, sadece “seni” sevebilen ve sadece senin “onu” sevebileceğin aşkların varlığına inanarak yaşadım yıllarca. Ama artık beyaz atını da alıp gitsin istediğim prenslerim var.

          Giderken kalmak istedim hep, kalırken de gitmek. Bulunduğum yerden memnun olmayı bir türlü öğrenemedim. Gitsem de kalsam da mutlu olmak istediğim yerler var.

          O kadar çok şey söylemek istiyorum ki bazı insanlara, karşımda dursalar ben saatlerce anlatsam. Beni anlamayacaklarını bilsem de söylemek isteyip de söylemediğim cümlelerim var.