Beyinsiz Ruhlar

          İnsan aşık olunca ruhu bedeninden ayrılıyor ya, uçuyor böyle havalarda, ayakları yerden kesiliyor… Bir aptallık hali hakim oluyor, eblek hareketler içine giriyorsun. Beynin bedeninde kaldığından ötürü aslında bunların hepsi. Ruhun beyni olmadığından bir şapşallama hali hakim oluyor olaya.

           O'nu karşında gördüğün an kalbin çarpmaya başlıyor, o sırada ruh bedenden ayrılıyor. Sonrasında zaten elini kolunu koyacak yer bulamıyorsun, saçma cümleler kurarak, alakasız sorulara bambaşka cevaplar veriyorsun. Her şey bir işaret artık senin için, aynı anda birbirinizi aramanız, sen onu düşünürken onun seni araması, o seni aramayı düşünürken telefonunun çalması” bunların hepsi ilahi hayat eşi kanıtları. İlerleyen zamanlar da “aaa yine sövdüm adama bak arıyo, hissetti heralde” gibi kalıplara dönüşecek olan işaretler. 

         Velhasıl aşkın etkisi geçtikçe, ruh yeniden vücut buldukça, devreye yeniden beyinin girmesiyle işler karışıyor. Her gün yeniden aşık olabildiğiniz birini bulmadığınız sürece herşey sarpa sarabiliyor. “Yağrebbim ben de bunun nesini sevmişim?” durumları ortaya çıkıyor ya da mantık çerçevesinde, daha naturel bir sevgiyle devam edip gidiyor ilişki. 

          Yani, ruhun bedenden ayrılmadığı durumlarda oluşan mantık ilişkilerindense, beyni olmayan bir ruh olmayı tercih edenler her zaman daha mutlu olmuyor ama en azından kendini kandırmıyor.