A Budala

Yokuşu çıkarken şarkı söylüyordum, nefesimin izin verdiği kadar. Yokuş çıktığımın da şarkı söylediğimin de farkında değildim zaten. Nefesim içime kaçmış, dışarı çıkabilmek için kıvranırken ben salak gibi bir de şarkı söylüyordum. Tükürüğümde boğulmak üzere olduğumu fark edene kadar hiçbir şeyin önemi yoktu. Sustum sonra, manyak mıydım da kendime bu eziyeti yapıyordum? Sigarayı bırakmalıyım diye düşündüm. Eğer bırakırsam, yokuş çıkarken şarkı söyleyebilirim.

 Keyifle yemek yersem de dans ederim ben mesela…  Bazı şeyleri de hiç yapmam ben, kırmızı ruj sürmem örneğin, ya da muz çorap giymem. Severim ben en çok, bayılırım sevmeye. Ne kadar çok seversem o kadar çok mutlu olurum, safımdır yani biraz. Hayır, iyi anlamda olan saf değil, baya saftirik manasında. Ne kadar sıkıntı verse de seviyor olma eylemim, yine de severim ben. Sevdiğimin de sıkıntı çektiğimin de farkında olmam zaten. Nefesim içime kaçmış, dışarı çıkmak için kıvranırken ben salak gibi sevmeye devam ederim. Kendi kendimi boğmak üzere olduğumu fark edene kadar hiçbir şeyin önemi yoktur. Susarım sonra, manyak gibi kendime bu eziyeti neden yapıyorum?  Aşık olmayı bırakmalıyım. Eğer bırakırsam, yeniden aşık olabilirim…