Biz Bebe İken

Bizim zamanımızda her şey bir başka zordu. Çocukluğumuzdan başlayan ızdıraplar yüzünden hepimizin hala kafası güzel. Gelişen teknolojinin bütün aşamalarına şahit olmuş bir nesil olarak her şeyden anlıyormuş gibi yapıp aslında hiçbir şey anlamıyoruz.

Daha ilkokula bile gitmediğimiz zamanlara kadar uzanır çektiğimiz eziyetler. Alt tarafı bit kadar çocuksun, tek isteğin biraz çizgi film izlemek ama onu da karganın bokunu henüz yemediği saatlerde yayınladıkları için erkenden uyanmak zorundasın.  Zaten seçenekler kısıtlı, ya Tom ve Jerry izleyeceksin ya da Tom ve Jerry çünkü o zamanlar bu kadar çok kanal yok. Yıllar sonra Nickelodeon keşfedilecek ama henüz senin bundan haberin yok.

Okula gitmek için bin bir hevesle aldığın arabalı kalemlerin, barbie’li silgilerin, teknoloji harikası zannettiğin üzerinde numaralı bir çark olan ve ortasındaki tuşa basınca otomatik açılan kalem kutunun, muhteşem komik kaplarla kapladığın defterlerinin daha sonra sırtında kambura neden olacağından da okulun ilk günü gelene kadar haberin yok tabi ki… Neyse ki artık televizyon daha heyecanlı, Jetgiller diye bir çizgi film başlamış, ,izlesen gözlerine inanamazsın… Bir de annen şu Pazar gecesi sinemalarını izlemene izin verse, her şey mükemmel olacak ama Bizimkiler’le idare ediyorsun işte…

Okul çıkışlarında hayat bir başka akıyor, o zaman bilgisayar yok, msn yok, facebook hiç yok. İnsanlarla iletişim kurabilmek için sokağa çıkmak zorundasın. Görev gibi her tenefüs ip atladığın, futbol oynadığın yetmedi bir de sokakta oynayacaksın. Birler, üçler, dörtler, karman çormanlar, kelebekler derken üç korner bir penaltı, annen kafayı camdan uzattı! “hadi eveeee yemek hazııııır!”.  Çocuk durur mu? Hemen yapıştırmış cevabı:  “tamam yeaa 5dk dahaaa”… Oyun oynamaya bile izin yok arkadaş. Ne eziyetlerle büyüdük yağrabbim!

Neyse velhasıl üç dakika, beş dakika savaşı bitiminde eve gelinir. Öncelikle el yüz yıkanır ve hasar tespitine başlanır. Sokakta hiç acımayan yaralı dizler, evde ciyak ciyak ağlatır. Eziyetin ızdırabın haddi hesabı yok feryat figan geçti çocukluğumuz… 

Üç tekerlekliyle başlayıp iki teker ve ardından vitesliye terfi eden bmx bisiklet anılarımız, patenler, kaykaylar… tasoların arasında kayıp giden çocukluğumuz ve ardından tutti frutti dönemi olarak adlandırılan garson boy zamanları…

Geceleri tutti frutti izleyebilmeyi bi yana bırak müzik dinlemek bile eziyet bu dönemde, kaset diye bişey var, başa sarması bile dakikalar sürüyo. O zamanalar için başarı: radyoda çalan şarkının en başında “rec” tuşuna basabilmek. Eski kasetlerin üzerine en sevilen arkadaşla birlikte yapılan "kendi sesimizden" radyo programları. Bir de kalemle kaset sarma hikayeleri var ki ona hiç girmiyorum.

Neyse efenim gel zaman git zaman hayata giren bilgisayar, Mırc, Icq, slm, asl?

Ardından iki satır ekranlı hesap makinesi kılıklı, tuğla boyutunda cep telefonları… 

Gittikçe gelişen olaylar, futbolcu kartı biriktirmek yerine Google’da search yapmayı öğretse de bize, eskinin yerini hiçbir şey tutmuyor. Ne kadar eziyet çeksek de,  “Nerde o eski bayramlar?” Kafasına bürünmeye başladığımız bu yaşlarda bile hala apartmanın bütün zillerine basıp kaçmak isteğindeyiz.  O yüzden hepimizin hala kafası güzel… Şimdi bi frigo buz olsa yenmez miydi ama?