Kaplumbağa Kabuğunda Saklıdır

           Kapıdan içeriye girmemle değişmedi her şey, biraz zaman aldı. Normal görünen görüntülerin bir anda kafamda geri dönüşler yaşatmaya başlamasıyla değişti ruhum. Heyecanlandım. Kaybettiğimi sandığım hislerimi fark ettim içimde. Konuşmaya başladım neşeyle, güldüm gerçekten, içten. Eskiden durmadan güldüğümü hatırladım. Karnıma kramplar girene kadar gülerdim, ne kadar uzun zaman olmuş içten gülmeyeli. O kadar içten sarıldım ki, aynı ben gibiydi. Sanki geri gelmiştim, gittiğim çok uzak yerlerden geri dönmenin heyecanı. Gerçekten birine şımarmayalı ne kadar uzun zaman olmuş. Aylardır aynaya baktığımda hiçbir şey görmüyormuşum aslında. Bakmam gereken kendi yüzüm değil, başkalarının yüzüymüş aslında. Onlar beni, ne kadar da güzel tanımışlar, ne kadar da içten sevmişler. Kendini hatırlamak için bazen, kendi içinde bile göremediklerini, mutlu olduğun yerin havasını soluyarak görebiliyormuşsun. Uyanmak gibi, hep uyanık kalmak istemek gibi… Baktığın her yerde bir şeyler hatırlayıp da boğulmak yerine, kahkahalarını hatırlamak gibi…

          İnsanın başına gelebilecek en korkunç şeylerden biri kendisini özlemesiymiş. Kaplumbağa gibi kabuğuna saklanmış olduğunu fark etmeden yaşıyor olmak ve sonunda bunu anlamak. Ama en azından anlamış olmak bile belki de hala bir şeyleri değiştirebileceğine işarettir. Kendinden o kadar uzağa fırlatıyor ki insan bazen kendini, düştüğü yerden göremiyor suratındaki çirkin ifadeyi. Ne kadar özlemişim beni, bu gece yeniden karşılaştık, keşke hep benimle kalsa dedim. Keşke hep yanımda olsa yeniden…