Gittiğinden Beri İçim Hep Acılı Ezme

 

Gittiğinden beri ağzımın tadı çok bozuk. Seni her hatırladığımda içim acılı ezme gibi oluyor ve tadı damağıma geliyor. Çikolatanın bile tadını alamıyorum. Ne yediğimin bir önemi yok çünkü ne yersem yiyeyim o acılı ezme... Sabah uyandığımda ağzımda ekşi bir tat,  önce ne olduğunu anlamıyorum. Ardından aklıma sen koşuyorsun ve anlıyorum, mideme oturmuş acılı ezme!

Merak ediyorum senin de için buruşuyor mu aklına ben gelince? Yoksa içindeki kırışıklıkları açacak, ütü yapmayı bilen yeni birini mi buldun?

Ben henüz bulamadım.

Sen benden gittikten sonra ben de gittim bu şehirden. Kuş uçuşu çok tutmuyormuş buradan oralar. Fakat ben daha romantik olsun diye otobüsle terk ettim bu şehri. Düşünsene; otobüste kafasını yağmur damlalarının çarptığı cama yaslamış, kulağında kulaklıkla senin ona söylediğin şarkıyı dinleyen ve sana gelen bir kadın. Güçlü bir kadın. Çünkü senin dokunduğun sokaklara bakmaya geliyor. Oysa ki sen onun fotoğraflarına bile bakmaya korkarken, o sana doğru geliyor. Sen onun ağlayıp sızlandığını zannederken o gülümsüyor çünkü korkmuyor ama içi hep acılı ezme.

Sonra kocaman bir şehre geliyor minik bavuluyla küçük kadın. Derin denizin üzerinden geçen köprünün rengarenk ışıklarına bakıyor. “Sana geldim İstanbul, sarılalım mı?” diyor içinden. Çünkü o her gece bir adama sarlıyor fakat adamın hep arkası dönük. Yüzü yok adamın. Göremiyor. Belki de hiç görmemiş. Yine de sarılmak istiyor çünkü buna çok ihtiyacı var. O gece yine sıcacık yatağında, buz gibi duran adama sarılıyor ve kendi kendine fısıldıyor “aramayacağım”. İşte şimdi korkuyor. Kafasından geçenlere yaklaştıkça olabilecek her senaryodan korkuyor. Çünkü neresinden bakarsan bak bu romantik bir komedi ve komik duruma düşmekten nefret ediyor. Hayatına giren insanların sütten ağzı yandıktan sonra onu üfleyerek yemelerinden midesi bulanıyor. İşte yine o tat. Acılı ezme! Tekrar ediyor kendi kendine “aramayacağım.”

Hem zaten hayatında görmediği, dokunmadığı, bir adam. Tesadüfen tanışıp günlerce telefonda konuştu diye nasıl bu kadar önemli olabilir? Bu kadar ucuz mu sevmek? Bağlanmak? Ama aslında kendi de bunu itiraf edemese de en zoru böyle sevmek. Belki de en güzeli. Liseli gibi... Arabasının markasını bilmeden, cüzdanındaki kartları görmeden, arkadaşlarını tanımadan, hayatına dair hiç bir şeyi sevmeden, sadece “O” olduğu için sevmek. Lise koridorunda çarpışıp aşık olmak gibi... Gülüyor sonra kendi kendine, metreyi duvara yaslayıp O’nun boyu ne kadarmış diye baktığı geliyor aklına ve sessizce uyuyakalıyor.

Sabah uyandığında artık alışık olduğu bir halde, tebdili mekanda fakat ferahlık gelmemiş. Bütün gün alyans bakıyor, tek taş seçiyor, nişan tepsisi alıyor... Evlenecek olan en yakın arkadaşıyla şehri alt üst ediyorlar. Fakat şehrin altı üstünden daha güzel çünkü herkesin gördüğünün altında o seni arıyor. Yanından geçen her arabada sen varsın. Baktığı her evde sen oturuyorsun. Bilmiyor çünkü arabanın rengini de evinin yerini de...

Aşık olduğun işini görüyor gittiği yerlerin duvarlarında. Sen dokunmuşsun, sen yapmışsın. Tasarladığın her mekanda seni görüyor. Belki de senin daha önceden oturduğun bir koltuğa oturuyor. Hiç karşılıklı oturamayacağınız koltukta seninle kahve içiyor...

Akşam oluyor artık, yorulmuş her köşede seni görmekten. Biliyor çok içmezsin sen, o yüzden seni görmeyeceği küçük bir meyhaneye oturuyor, nefesini tutup rakısını yudumlarken kendisiyle konuşuyor “aramayacağım” ve kadehini karşısında oturan nişanlı çifte kaldırıyor. Şerefe.

Bir kadeh daha içiyor. “Aramalı mıyım?”

Bir kadeh daha... “Aramalıyım.”

Bu konu üzerine düşünmek istemiyor çünkü düşünürse içinden çıkamayacak. Telefonunu eline alıyor ve sana dair bildiği tek şey olan numaranı çeviriyor. Kalbi ağzında. Konuşamayacak. Elleri titriyor. Çalıyor. Açsa ne diyecek bilmiyor. Sadece arıyor. Çalıyor...

Telefona ne sen ne de sen gittikten sonra karşısına çıkan “kötü adam” cevap vermiyor.

Numarayı telefonundan siliyor. Sakince yanına bırakıyor.

O gece uzun süre sonra ilk defa tek başına uyuyor.

Yine daha romantik bir veda olsun diye otobüsüne biniyor. Başını cama yaslıyor. İçi hep acılı ezme.

Arabalara bakıyor içleri bomboş, evlerde kimse yaşamıyor ama köprü hala ışıl ışıl...

Arkasını dönüyor koca İstanbula küçük kadın, içindeki acılı ezme boğazdan kendini usulca sulara bırakırken.

Gidiyor o şehirden. Gidiyor senden.

Gözleri doluyor, bırakıyor yaşlar aksın gözünden ve yanaklarına dokunsun.

Saatler sonra kendi şehrine bakıyor, artık başka bir şarkı var kulaklarında.

“Günaydın sevgilim, ne güzel bir gün değil mi?”