İyi Günler

Her sabah; alarm olarak ayarladığım için artık nefret ettiğim, eski en sevdiğim şarkı eşliğinde, istemediğim bir saatte güne uyanıyorum. Tabi ona uyanmak denirse… Gözlerimi açmak sıkıntı değil de kımıldamak zor geliyor. Artık bu alarm melodisini de değiştireyim diye düşünüyorum ama bir şarkıyı daha hiç etmek istemiyorum…

Erken uyanmanın en zor kısmı ise sıcak yataktan soğuk odaya atlamak… Sabah sabah bir insana bu kadar eziyet edilmesi gerçekten çok ponçik bir durum.

Biraz sallanıp kendime gelmeye çalıştıktan sonra da annesinin elbiselerini yürütmüş çocuklar gibi giyinmem gerekiyor. “Resmi” kıyafetler bence hala üzerimde cadılar bayramı kostümü gibi duruyor. Ruhum resmiyet sahibi değil hala sonuçta…

Kıyafetlerimi bile kendim seçemediğim, mükemmel bir gün yüzümü de boyayıp evden çıkmamla başlıyor. Günün en zottirik kısmındayız, “toplu taşınmak”. Konserve hamsiler gibi bir kutuya doluşuyoruz topluca. Sabahları işe herkesin aynı saatte gidiyor olması fikrini de kim bulduysa, bir dahaki hayatında otobüs olur inşallah! Neyse, binlerce kostümlü insan aynı anda kendini sokağa attığından sıkışıp kalıyoruz işte. Her sabah bir düğün dernek. Tanımadığın amcalar, teyzelerle kol kola halay çekerek, müsait bir yere gidiyorum.

Bütün günüm umrumda olmayan ve yapmak istemediğim işlerle uğraşarak geçiyor. Sonra yine bütün şehir aynı saatte işten çıkıp, kaos oluşturarak evimize en uzun sürede nasıl gideriz diye deniyoruz. Zaten hiç fikrim sorulmadan saatler geri alındığı için de eve döndüğümde hava kararmış, gün çoktan bitmiş oluyor.

Yemek yedin, duşa girdin, biraz televizyon izledin derken, sabah erken kalkabilmek için, mecburen yatmam gerekiyor. Bütün gün hayalini kurduğum uyuma eylemine geçecekken de düşünüyorum;

“Yaşıyor muyum şimdi ben?”

İyi günler….

-burcinimben-