Lakinkiöyledeğildir

Gecenin köründe telefonum çalsa, “kapıyı aç” desen ve sen gelsen. İçeriye girsen, yüzünde yarım bir gülümsemeyle bana baksan ve sonra sarılsak. Öyle gündelik bir şeylerden konuşurken bir yandan da havanın ne kadar sıcak olduğundan yakınsak…  Camları, pençeleri açsak ve evde vantilatör olduğunu hiçbir zaman bilmesek…

Birlikte olduğumuzu sadece ben bilsem, senin bile haberin olmasa… Yatağın üzerine otursak, bir sen anlatsan bir ben dinlesem. Arka planda açık kalan televizyonu izlemek yerine sen beni kızdırsan ve ben seni dövmeye çalışsam. Sonra acıkıp evdeki bütün çikolataları yesek, bir sürü gülsek ve bol bol su içmek isteyip evde su kalmadığını fark etsek.

Konuşacak bir şey kalmayınca, müzik dinlesek. Birbirimizin ne düşündüğünü bilmeden, sen benim sırtımda ritim tutarken ben uyuyakalsam. Öylece uyusam…

Hiç sabah olmasa, sen gitmesen, hep kalsan ve ben uyanıp rüya gördüğümü anlamasam…